Ik was een gesloten boek, maar Suzan heeft de sleutel!
Wat kun je doen als iemand door heftige tegenslagen in haar leven het vertrouwen in andere mensen is verloren en in een diep sociaal isolement is geraakt? Er simpelweg zijn voor diegene, soms praten maar soms ook samen stil zijn, net zo lang tot er vertrouwen ontstaat. Buurtcoach Suzan was er op deze manier voor Rianne*, die daardoor uit haar schulp kroop en er weer op uit durfde. Ze kookt nu zelfs regelmatig als vrijwilliger in het buurthuis!
* Niet haar echte naam
Een bankje aan een wandelpad bij een vijver in een groene omgeving, ergens in Doetinchem. Af en toe komen mensen langs om hun hond uit te laten. Het lijkt zo gewoon, maar voor twee vrouwen is dit juist een heel bijzonder plekje. Hier, op dit bankje, ligt de basis voor een verhaal dat heel triest begint, maar steeds mooier wordt. Een happy end is misschien nog wat te veel gezegd, maar het begint er zeker op te lijken.
Geïsoleerd
Het verhaal gaat over Rianne. Ze is decennia lang mantelzorger voor haar moeder. Daardoor cijfert ze zichzelf veel te veel weg. Als ze ook nog gezondheidsproblemen krijgt, kan ze niet meer werken. Instanties bemoeien zich met haar situatie en ze krijgt klap op klap te verduren. “Alles wat ik zei, werd tegen me gebruikt, daardoor ben ik heel voorzichtig geworden in wat ik zeg en wie ik vertrouw. Het heeft me enorm geïsoleerd”, zegt ze daar zelf over. Als haar moeder uiteindelijk overlijdt, komt ze eigenlijk helemaal haar huis niet meer uit.
Geen druk
In die situatie leert buurtcoach Suzan in 2021 Rianne kennen. “Laborijn vroeg Buurtplein of wij wat konden betekenen. Belangrijk daarbij was dat er geen druk moest zijn om Rianne ergens toe te zetten.” Het duurde even voordat Rianne af wilde spreken en dat wilde ze zeker niet in haar eigen huis, haar veilige haven. Suzan: “Daarom hebben we buiten, hier bij dit bankje, afgesproken. Ik weet nog goed dat ze de eerste keer aan kwam lopen. We keken elkaar aan: moeten wij elkaar hebben? Het leek wel een beetje op First Dates!”
IJsbreker
Die eerste afspraak was voor Rianne superspannend. “Ik was heel alert en paste op met wat ik zei.” Het duurt dan ook wel even voordat Rianne ontdooit. “Ik weet niet hoe het komt, maar Suzan heeft gewoon iets dat me triggert om haar wel te vertrouwen. Ze vertelde me ook over haar persoonlijke leven. Dat was heel herkenbaar en brak het ijs.”
Dat vindt Suzan helemaal niet gek. “Rianne heeft een heel kwetsbaar verleden en was daardoor erg op haar hoede. Dat begreep ik best. We zaten elke maand hier op ons bankje en praatten in het begin alleen over heel algemene dingen. Later durfde Rianne ook wat meer los te laten over persoonlijke dingen, maar soms zaten we hier ook gewoon samen stil te zijn met een kop thee.”
Fijn om te koken
De gesprekken op het bankje, in weer en wind, zonneschijn en kou, trekken Rianne al een heel klein beetje uit haar isolement. Ze krijgt weer wat meer vertrouwen en zet een geweldige stap: ze gaat één keer per maand koken in het buurthuis voor een grote groep buren. Suzan: “Rianne is heel zorgzaam, dat blijkt ook uit haar verleden als mantelzorger. Ze moet daarbij echter wel goed haar grenzen aangeven, anders gaat het mis.” “Ik vind het inderdaad heel fijn om voor mensen te koken en hen lekker te zien eten, maar het kost me wel veel energie. Ik moet er altijd een paar dagen van bijkomen”, legt Rianne uit.
Gezien worden
Er worden steeds meer stappen de goede richting op gezet: boodschappen doen voor de buurtmaaltijd, een weekschema om erop uit te gaan, bijvoorbeeld naar de kringloop of kledingbank, enzovoort. “Ik ben minder gesloten en positiever over mezelf, dat is goed. Dat is voor een heel groot deel aan Suzan te denken. Voor haar ben ik geen nummer, zij ziet mij. Ik kan op haar bouwen. Dat is heel belangrijk, want dan durf je hulp te vragen. Eigenlijk ben ik een gesloten boek, maar Suzan heeft de sleutel.” “Rianne is van wantrouwen naar vertrouwen gegaan, hoe geweldig is dat”, besluit Suzan.