Joeri klimt uit zwart gat met behulp van buurtcoach

Teveel

“Ik werkte al 13 jaar bij de post, maar daar had ik op een gegeven moment geen toekomst meer. Met de vertrekpremie ben ik de sportopleiding CIOS gaan doen. Ik trainde al mensen in hardlopen en atletiek en vond dat erg leuk om te doen. Naast de deeltijdopleiding bewegingsagogie volgde ik aan het CIOS het keuzevak conditietrainer. Voor beide moest ik ook stage lopen. Dat werd al met al teveel, waardoor ik een achterstand opliep. Daardoor blokkeerde ik op een gegeven moment en moest ik stoppen met een gedeelte van de opleiding. Daarmee verviel het toekomstperspectief dat ik voor ogen had, terwijl ik wel mijn baan ervoor had opgezegd. Een keuze waar ik jaren tegenaan gehikt had en de zekerheid van een vaste baan voor opgegeven had eindigde in een zware teleurstelling. Ik kon dat op dat moment niet relativeren, raakte overspannen en werd bevangen door angst.”

Angst tegemoet

Uiteindelijk heeft Joeri drie depressies binnen acht jaar. Werken ging niet en hij had geen vertrouwen meer in zichzelf en de maatschappij. “Angst voor een nieuwe terugval heeft me jarenlang vastgehouden in een patroon waarin ik mijn eigen herstel blokkeerde. Terwijl de enige oplossing was om mijn angst tegemoet te treden, liep ik er het liefst met een grote boog omheen. Alles was beter dan opnieuw de hel van een depressie te moeten ervaren. Achteraf is het een wonder dat ik eruit gekomen ben, zo diep heb ik gezeten.” 

Licht aan einde tunnel

Bij Buurtplein heeft hij contact met buurtcoach Anjo Ràcz. Zij helpt hem en biedt ook een luisterend oor. Joeri: “Ik voelde me eindelijk gehoord en serieus genomen. Ik was heel lang bezig geweest met wat ik niet kon, maar op een gegeven moment ging ik nadenken over wat wél mogelijk was. Dat klinkt logisch, maar ik moest eerst de angst loslaten die me zo lang had geblokkeerd. Dat ging om patronen doorbreken die zeer hardnekkig bleken.

Er werden dingen in gang gezet en ik zag gaandeweg weer licht aan het einde van de tunnel.” Bijzonder daarbij was dat, zelfs in de moeilijkste periodes, Joeri altijd bezig bleef met sporten en mensen trainen. “Dat was mijn uitlaatklep en iets waar ik wel vertrouwen in had.” 

Vertrouwen opbouwen

Joeri’s uitdagingen lagen vooral op het persoonlijke en maatschappelijke vlak: zelfvertrouwen opbouwen en weer meedoen in de maatschappij. Hij komt regelmatig in Buurtplein wijkcentrum De Deale. Daar helpt hij wel eens mensen met pc-problemen. Ook worden er taallessen gegeven. “Anjo zei: is dat iets voor jou? Ik was als sporttrainer natuurlijk al gewend om mensen te begeleiden.” Uiteindelijk geeft Joeri vier jaar lang taalles. Hij houdt er een goed gevoel, warme contacten en vooral vertrouwen in zijn eigen kunnen aan over. “Ik deed het vanuit mijn hart en kreeg er veel waardering voor terug. Dat was heel belangrijk voor me.”

Fijne werkgever

Ook op werkgebied gaat het langzaam beter. Joeri ontdekt dat hij graag in de natuur bezig is. Dat leidt, na een aantal gesprekken en werkervaringsplekken, uiteindelijk tot een baan als medewerker groenvoorziening bij BuHa. Hierin speelt jobcoach William Bultink, die zowel voor Laborijn als BuHa actief is, een belangrijke rol. 

“In ons kennismakingsgesprek zei ik dat ik nauwelijks kon geloven dat er zo’n lange tijd overheen was gegaan voor ik weer betaald werk ging doen. Hierop zei William heel treffend: ‘Het was je tijd nog niet, anders was de kans wel eerder voorbij gekomen’. Die zin zal me altijd bijblijven. Niet alles is maakbaar op het moment dat je het wilt, maar gebeurt pas als de tijd rijp is.” 

BUHA blijkt een relaxte en sociale werkgever, met veel begrip voor Joeri’s situatie. “Ik kon er rustig op mijn eigen tempo integreren en ze houden veel rekening met me. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor, want het was voor mij de doorbraak om weer deel te kunnen nemen in de maatschappij. Na zeven jaar kon ik de uitkering verlaten en werk te doen waar mijn hart ligt. Ik kon mijn geluk niet op.”

Gebeurt dit echt?

Het werken in het groen bevalt Joeri zo goed, dat hij er meer over wil leren. Inmiddels heeft hij de deeltijdopleiding voor aankomend hovenier met een 9,5 gemiddeld afgerond. Hij leert nu door voor hovenier. Ook in zijn privéleven gaat het goed.

“Aan de taallessen hield ik niet alleen zelfvertrouwen, maar ook een hele leuke Marokkaanse vriendin over”, lacht hij. 

Om serieus te besluiten: “Kijkend naar waar ik vandaan kom en hoe diep ik zat, knijp ik mezelf wel eens in de arm. Gebeurt dit echt? Ik wil mijn verhaal delen als steun voor mensen die in dezelfde situatie zitten. Want hoe diep je ook zit, je kan altijd besluiten om vanaf vandaag dingen anders te doen, te stoppen met dat wat je blokkeert en te kiezen voor dat wat je op weg helpt, hoe klein ook. Als geboren perfectionist was falen nooit een optie, maar dat was juist de les die ik te leren had. Toen ik mijn situatie eindelijkhad geaccepteerd, kon ik weer gaan opbouwen.  Dat gun ik iedereen die in eenzelfde situatie terechtkomt.”